Big D & Captain Keys

Vandaag kon je als trouwe, oude of jonge bluesfan best naar Diest rijden, naar de Transistor, gebouwd met oude containers en raamkozijnen, wat een imponerend artistieke uitstraling geeft. De vroegere backstage ruimte van de Gitannekesfoor werd al 10 jaar afgebroken en jaarlijks heropgebouwd. Het ontwerp van Willem Willems was veel te ingenieus en werd door Johan Segers op een vaste plaats verkozen, naast de CVO De Oranjerie School, vandaag door Nico en Edwin ingericht als nieuwe juke joint, gelegen middenin de Vlaamse blueswereld.

We geloven van deze jongens, zijnde Big D & Captain Keys, graag dat ze elke dag de blues in hun hart dragen, omstreeks 19h.00 luisteren we naar “Everyday I Got The Blues”, in het spoor van de grote Count Basie. Het is hier blij genieten, pintje in de hand, terwijl Edwin en Nico de blues over onze hoofden gieten . “Got You On My Mind”, met een early fifties stijl, in een prachtige hedendaagse omlijsting, net als die glazen achterwand met zijn natuurlijk decor, wat de opstelling van het podium geniaal maakt. De sound van deze moderne ruimte is al even fantastisch... behalve dan wat storend getetter. Ook nummers van de BluesBones passeren hier de bühne, zoals “Betrayal”, uit en met de hand van Edwin, die de vleugelpiano hier zijn volle doel laat bereiken.

“Broken Tears”, een intiem nummer opgedragen aan Mieke Geukens, die op 5 september overleed na een kortstondige ziekteperiode. Marcie was zeer geliefd als grote blueskenner en één van de eerste recensenten, ook van ons online magazine Rootstime. Inderdaad “whipe away the broken tears you cry”.

Om Tom Waits “Ol' 55 (Caddy)” te laten rijden, dien je zowel een juiste als betere stem te hebben, voor Nico hier zeker geen probleem, getuig maar in videoclip onderaan. Nog zo'n pareltje “I Try” dat steeds door hart en nieren boort, gelukkig zonder blijvende wonden. “Worried Life Blues” dat aanstekelijke gospel door de kieren van dit gebouw laat waaien. Gepassioneerde blues in “Nobody Knows You” en dan samen wandelen langs de straten van New Orleans naar de oude “St James Infirmary”. Nico vertelt over de favoriete stem van Chris Stapleton, en brengt van hem (the difference between) “Whiskey andYou”. Nog een evergreen van de BluesBones “Devils's Bride” waarin Nico zonder micro de hel laat uitbarsten. Met luid applaus mag geen encore ontbreken, dit nieuwe duo brengt ons nog een voortreffelijke versie van “Someday Baby”. Met grootscheeps toetsenspel van Captain Keys en bluesbeer Nico gekend en gevolgd tot in het hoge Noorden. Mag ik hier een oproep maken voor die Finse meisjes van weleer, maak u terug bekend of kom mee luisteren in dit klankgebouw van ijzer en glas.

Detonics

De Detonics zagen we dit jaar al op het prille Hageland Blues & Roots Night, sfeerbrengers op het Duitse Jazz am See (in Greifensee), maar ook o.a. nog Breda Jazz en onlangs nog in Brielle. Ook met dit optreden vervelen ze nooit, integendeel een vrolijke swing brengt je direct in de juiste stemming, zo ook deze avond. Het nieuwe album “Raise Your Bet” heeft een mooie waaier van schitterende nummers waaruit ze opstarten met “Butter Side Up” (I like to play and never stop), West Coast Boogie on top. Zanger Kars van Nus haalt zijn harmonica boven en neemt plaats in de stoel van “Mister Barber” met een got-my-mojo-achtig ritme en een gezongen wens “let me look like a miljonair” . “Swing (like a) King” stevige Rockabilly in Jump Style met stevige orgel ondersteuning van de verschroeiende maar olijke Raimond De Nijs en meesterlijke gitaarsolo's van Raymond Nijenhuis, gemakkelijk te verwarren namen geeft Knars nog lachend toe. Daarbij een weergaloze ritmesectie met op contrabas René Leijtens en Matijs Roks op drums. Kars vraagt nog een welgemeend applaus voor het briljant voorprogramma van Nico en Edwin en brengt ons nog eentje uit die nieuwe CD “Out Of Sight”, met diepe slow gitaarriffs van Jeremy Aussems.

Na winnaar van de Dutch Blues Challenge in 2016, hebben ze een drukke periode achter de rug, tot in Memphis toe. Niettegenstaande maakten ze tijd om al twee albums te maken. We horen van hun eerste album “Same Old Story (by a different man) ”, het openingsnummer “Live Evidence”, met een gedreven harmonica van Kars en virtuoos orgelwerk van Raimond. Vanuit een bompastoel, in het lounge gedeelte, geniet ik van de krachtige stem van Kars in “She 's In Command”. Kars proost op het Belgisch schuimend gerstesap met een “Bullet Through My Heart” waar Raymond nogmaals de toetsen van Legend & Yamaha tot orgasme brengt. Ook mogen we zeker een duim heffen voor geluidtechnicus Hans.

De naam Detonics verwijst naar het compacte 1911-stijl pistool dat eertijds door vrouwen, onopvallend tussen de jarretels werd gestoken, al of niet ter bescherming in duistere gok- en danshallen. Typisch hierbij dan ook het swingende “The Rat”(that's what he is). Nog een persoonlijk familienummer “My Dad Taught Me To Rock” en ook alweer eigen song “Rock A While”. Nog een meezinger, wat ons zeker lukt, met Hey Yeah, in het tijdloze “New Orleans”. Eindigend zoals het eerste album dat ook doet met “I Still Remember”, een slow met met een diepe poëtische context. Ook, door welgemeend en verdiend luid applaus, worden we nog verwend met een sublieme versie van Sam Cooke's “Bring It On Home To Me”. In dezelfde gospel toon : Moge dit huis dan ook een thuis worden voor vele muzikanten en liefhebbende bluesfans !

Guy Cuypers

foto © Guy Cuypers

meer foto © Guy Cuypers

Eerbetoon aan Mieke Geukens : Broken Tears

Big D & Captain Keys - Devils's Bride

meer video's : Oll 55 - Whiskey And You - I Try - Someday Baby

Detonics - Bullet Through My Heart

Detonics - Lonesome

meer video's : Rock A While - My Dad Taught Me To Rock - New Orleans - Bring It On Home To Me